Babamsız Ben...

Canım babacığım,

Yine yoksun, bu babalar gününde de yoksun işte yanımda... Ne kadar özledim seni bilemezsin. Ellerini...

Ah babacığım, ellerini hatırlıyorum, ne kadar zarif ve ne kadar yumuşaktı. Severken bile, sanki incitecekmiş gibi dokunmaya kıyamazdın. Kocaman kızdım, ama sen yine de karşıdan karşıya geçerken elimden tutardın. Ben de şikayet etmezdim ki bundan. Anlardım beni düşündüğünü, sevdiğini... Öyle söyleyemezdin ulu orta, apaçık sevgini. Ben hiç duymadım ki ağzından beni sevdiğini, ama bilirdim, biliyorum...

Bir de keyiflenince ne güzel türkü söylerdin "Çarşambayı sel aldı, bir kız sevdim el aldı..." Bir de, annemi kızdırmak için, onun yeşil gözlerine bakarak "sevemedim kara gözlüm seni doyunca..."

Ben de sana doyamadım babacığım, bu kadar erken gitmek zorunda mıydın? Sevinçlerim hep yarım, içim hep buruk. Sen gittin, ben büyüdüm ama ben büyümek istemedim ki... Daima senin kollarının altında, sıcaklığını duyarak kalmak, ne olursa olsun kendimi güvende hissetmek isterdim. Küçük bir kız gibi... Paylaşacağımız o kadar çok şey varken, şimdi senden kalan birkaç hatırayla yetinmek zorundayım. Seni düşünüyorum, çocuklarıma seninle ilgili birşeyler anlatıyorum ama yetmiyor. Onları ne kadar çok seveceğini düşündükçe, göremediğin için, içim burkuluyor.

Ah babacığım, her zaman taralı saçlarını, yumuşacık bakışlarını, o güzel ellerini, sesini, kokunu unuturum diye çok korkuyorum. Sana ihtiyacım var. Yokluğunu taa yüreğimin derinliklerinde hissediyorum. Ben şimdi sensizim, babasız... Hiç kolay değil, yaşamadan bilinmiyormuş.

Canım babacığım, babalar günün kutlu olsun. Seni çok seviyorum, sen benim içimdesin o yüzden hep benimlesin.

Babam... Işıklar içinde ve huzurla uyu...